Ouderen hebben altijd een aantrekkingskracht op mij gehad. Mensen met minder toekomst dan verleden ontroeren me en de poëzie die vaak ongewild in hun verhalen schuilt heeft iets ontwapenends. Ook in hen zit er schoonheid. Altijd.

Wanneer mijn grootmoeder - Meetje - met alzheimer gediagnosticeerd werd, ontstond er een bijzondere dynamiek in mijn familie. Mijn vader, nonkels en tantes moesten opnieuw hun plek zoeken in het gezin en leren omgaan met de nieuwe rol die zij door het lot toebedeeld kregen. Want Meetje kon de zorg voor Marleen, mijn tante, niet meer alleen dragen. Het verhaal ontrafelde zich voor mijn ogen en wat begon als het registreren van wat er gebeurde, werd ook voor mij een boeiende ontdekkingstocht.
Zo zag ik tijdens de opnames voor het eerst mijn papa uit zijn vaderrol vallen. Hij is, net als ik, een zoon, een broer. Maar ook ik draag tijdens de opnames verschillende hoeden. Filmmaker, regisseur, cameraman, zoon, kleinzoon, geliefde. Ik ben één van hen en zonder expliciet aanwezig te zijn in de film maak ik deel uit van het verhaal. Met Mommy Forever neem ik ook afscheid van mijn grootmoeder. Net daarom kan ik als maker zo dicht bij de personages komen en mijn boodschap op een authentieke manier overbrengen aan het publiek.

Met Mommy Forever deel ik hoe liefde voelt: soms eens mooi, lief en zacht, dan weer hard, bitter en rauw. Maar deze film is meer dan een persoonlijke auteursdocumentaire. Ik hoop dat Mommy Forever taboes rond dementie, ouderenzorg en mensen met een beperking kan doorbreken, maar ook, vooral, dat het publiek zich herkent in de personages en daardoor met hun eigen familie in gesprek gaat. Over het verleden, over het nu en over de toekomst. Want dat is het mooiste wat een film kan doen: verbinden.